en toen......

De laatste week is voorbij. Wat ging hij snel. Nog een paar dagen Labrea en dan terug naar huis.

Deze week hebben we de dingen gedaan die we nog graag wilden doen.

We zijn bij het semi internaat geweest om de bouwwerken af te ronden. In de groep van de kleinste kinderen hebben we nog een fornuis in elkaar geplakt met een soort foam. De waren er reuze blij mee. Tijdens het knippen en plakken verzamelde de kinderen zich om mij heen. Bij het knippen van de vlammen “fogo” kwam het spel dat het vuur warm is. Vol ijver werd er geblazen naar het vuur. Toen het fornuis klaar was ontdekte ik dat er geen potten en pannen waren. Dat moesten we regelen.

Twee dagen later kwam ik binnen met potten en panne. Het fornuis kwam te voorschijn en er werd ijverig gekookt. Uiteraard heb ik ook een plastic snelkookpan gekocht. Want die mag niet ontbreken in een Braziliaanse keuken. Al snel wed er door de meiden verteld dat dit van hun was en niet voor de jongens. Dat vonden de jongens wat minder. Maar alleen aan de meiden denken kan ik niet. We gingen weer opzoek naar de schaar en lijm en verzamelde binnen een paar tellen de jongens om de tafel.

Grote zwarte vellen legde ik neer en vouwde mijn tasje dicht. Ik ging aan de slag. Rechte stroken en vier bochten. Wat moet dit nu worden. Eenmaal alles aan elkaar plakkend kregen de jongens het in de gaten. Een baan voor de auto’s, maar we hebben geen auto’s, stond er op hun gezichten te lezen. Deze keer wist ik dat al voordat ik ging knippen en plakken en uit mijn tas toverde ik zes auto’s. Superblij gingen ze racen. Ze ontdekte dat het autootjes zijn die je achteruit moet halen en dat ze dan zelf gaan rijden. Heerlijk die gezichten van die jongens.

Eenmaal in de week douchen de kinderen op het semi internaat. Ze leren dan hoe ze dat moeten doen. De juf had de vlechten van de meiden gezien en wilde dat ook leren. Er waren genoeg meiden die hun haar beschikbaar wilde stellen. Met het resultaat dat de juf nu kan invlechten en ik heb gezien dat je luizen kunt vangen.

Donderdag avond waren we een broodje hamburger eten bij de plaatselijke Mac Donalds. We zaten op het terras toen er een Braziliaan op Remko afstapte. Hij stak zijn hand uit naar Remko en vroeg of we Amerikanen waren. Nee, was het antwoord Hollanders. De man schudde de hand en sprak in vloeiend Nederlands: “De Heere is mijn Herder, mij zal niets ontbreken” psalm 23 en hij rende toen weg. Wij bleven achter met een open mond van verbazing. Een Braziliaan die vloeiend Nederlands deze zin sprak!

Vrijdag zijn Remko en Sem nog voedselpakketten weg wezen brengen. Ze zijn in een wijk geweest waar heel veel armoede is. Zo kwamen ze bij een gezin waar de ouders van weg waren. Ze waren vruchten aan het zoeken om te kunnen eten, er was geen geld voor eten.

Er was ook een gezin wat net aan het eten was, halverwege de middag zodat het het avond eten en middag eten was. Op deze manier hoeven ze een maaltijd minder te eten.

Brazilië is een mooi land en een land wat lastig te begrijpen is.

Zaterdag hebben we afscheid genomen op het semi internaat. We hebben het lied wat we de kinderen geleerd hebben gezongen. KLap eens in je handen als je Jezus lief hebt. Ze zongen uit volle borst mee. De kinderen hebben allemaal een cadeautjege gekregen van de kinderen. de jongens heben een clowntje gekregen en wij, de dames een doosje met een barbie erop . het doosje hebben de meiden van het semi internaat zelf gehaakt. In het doosje zat snoep . Remko heeft een houten kano gekregen

Voor school hebben ze een grote clown gemaakt. Deze nemen we na de vakantie mee naar school. Met de foto's van de schommel.

Vandaag hebben we de laatste cadeautjes voor nederland gekocht. We kwamen tijdens het shoppen de man tegen die we al eerder op het gras bij het semi internaat vonden. Naar horen zeggen was hij vroeger een gezonde man en is hij gek geworden. Hij liep gelijk achter ons aan. Remko heeft even met hem gesproken en gevraagd hoe het met hem ging. Ik ben met de kinderen naar de bus gelopen en remko met de man naar de supermarkt. Hij vertelde aan de man dat het vandaag een feestdag was, de man keek hem raar aan. Hij vroeg of remko water voor hem wilde kopen. Dat wilde remko wel. Hij vroeg aan de man of hij ook coca cola luste. Dat lust hij wel. Doen we, want vandaag is het een feestdag. Het is maar goed dat hij niet wist waar wij woonde, anders was hij vast langs gekomen.

Het mooiste was nog dat de Nederlander waar iedereen tegen opkijkt met de man waarop ze neerkijken samen naar de winkel gingen om water en cola te kopen.

Nu nog 1 zondag hier in Labrea en dan maandag ochtend om zes uur de bus naar Porto Velho. Daar gaan we de dinsdag de toerist uithangen en genieten van een hotel. De foto's zien er in ieder geval goed uit.

woensdag heeeeeel vroeg moeten we op het vliegveld zijn en dan vliegen we naar Sao Paulo. Als het goed is ontmoeten we daar nog mensen. We moeten daar namelijk 12 uur wachten op het volgende vliegtuig naar Nederland. Donderdag komen we dan aan.

Het is een omgekeerde reis. Van back to basic naar luxe.