Maandag 27 juli

De week is weer snel voorbijgegaan, maar dat is volgens mij een goed teken. Afgelopen weekend heb ik mogen spreken in de IDPB-Kerk. Een kerk in de achterbuurt van Labrea waar veel verslaafden en indianen wonen. Zij vormen dan ook de leden van de gemeente. De kerk bestaat uit 3 houten muren die op 50 cm hoogte beginnen. De voorgevel zit er niet in, omdat daar simpelweg nog geen geld voor is. De grond bestaat uit aarde maar is inmiddels behoorlijk aangestampt waardoor er geen plantje meer omhoog komt, best handig… Stofzuigen hoeft niet want de honden lopen tijdens de dienst ook binnen.

Na een nogal onrustige nacht gingen we naar de kerk, iemand was het er klaarblijkelijk niet mee eens dat ik ging spreken. De kerk zat helemaal vol.

Tijdens de dienst blijkt een diaken klaar te zijn met het kauwen op een grote klont van weet ik veel wat. Zittend op de voorste rij, in het midden, haalt hij de klont uit zijn mond en gooit het hardhandig door de kerk via het raam naar buiten in de tuin van de buren in. In een beweging door, steekt hij zijn hand weer in de lucht en is in aanbidding. Wauw, dit heeft hij vaker gedaan!

Na een zeer luide aanbidding waar hardheid een hogere prioriteit heeft dan zuiverheid word ik gevraagd om naar voren te komen. Ik leg vervolgens mijn bijbel op het witte altaar en zie daarop een complete familie ongedierte voorbij komen. Dank U Heer, nu weet ik waarom we allemaal zo lopen te krabbelen als we hier zijn…. Het was apart om in het Portugees te spreken. Het voordeel dat ik voornamelijk de straattaal spreek zorgde ervoor dat iedereen begreep wat ik zei. Ingewikkelde termen heb ik nooit in mijn vocabulaire gehad.

Aan het einde van de dienst, deed ik een uitnodiging. Ongeveer de helft van de gemeente kwam naar voren voor gebed. De individuele verhalen van de mensen zijn aangrijpend. Kinderen willen gebed omdat ze malaria hebben, een meisje van 14 wat net 4 weken gestopt is met drugs wil gebed en bevrijding, een jongetje van hooguit 11 jaar hoort boze stemmen die zeggen dat hij dingen moet doen die hem fysiek beschadigen, een jongen komt naar voren omdat zijn broer is neergestoken, een meisje van 2 heeft een enorm opgezwollen voetje, en zo hebben we nog talloze verhalen van mensen. Aan het einde kwam er een jongen zeggen dat hij zijn leven aan Jezus wil geven. Dit wordt met alle nog aanwezigen uitbundig gevierd.

De diaken komen we regelmatig tegen bij het voetballen en bij de buren. Hij heet Antonio. Antonio stond bekend als de gevaarlijkste drugsdealer van de wijk. Sinds 4 maanden is hij bekeerd en gestopt met drugs en het verhandelen hiervan. Zijn armen zijn gevuld met tatoeages en vertellen een stukje levensverhaal. Jente vond dit wel interessant en heeft hier een stukje levensverhaal aan toegevoegd. Na het inkleuren van een pistool heeft ze een bloemetje op zijn arm getekend. Een rechterhand heeft hij niet meer. Aan zijn pols zit zijn grote duim die hij gewoon gebruikt. Mooie man!

De dagen zijn erg warm, soms een beetje wind en soms bewolkt maar altijd (zomer en winter boven de 30 graden.) We zijn dan ook erg blij met een airco op de slaapkamer. De kinderen liggen ook bij elkaar op een kamer met airco.

Gisteren en vanmorgen hebben we verschillende kinderen een cadeautje mogen geven die we vanuit Nederland hebben meegekregen van adoptieouders. Dit betekende een feest voor verschillende kinderen. We hebben de meeste cadeautjes bij de kinderen thuis gebracht. De kinderen kunnen moeilijk omgaan met het ontvangen van een cadeautje, allereerst wordt het niet geopend waar wij bij zijn en als we toch vragen om het te openen weten ze niet hoe ze moeten reageren. We besloten dan ook al gelijk om het cadeautje te geven en aan hen over te laten of ze het al dan wel of niet openden. Meestal horen of zien we de dag erna hoe blij ze met de cadeautjes zijn. Tiago heeft bijvoorbeeld een auto gekregen. Toen hij een uurtje had geslapen was hij wakker geworden en had de auto uit de woonkamer gehaald om hem bij hem in bed te leggen. Of een ander meisje die een pony met vlecht haar had gekregen. Ze had thuis een omslagdoek voor de pony gemaakt zodat hij overal mee naar toe kon. Dit is mooi om te zien.

Toch heeft dit ook een andere zijde. Vandaag kwamen er verschillende kinderen vragen of er toevallig ook niet iets van een brief of cadeautje voor hen was gekomen. Dit was niet het geval. Na een gesprek met de leiding van het semi internaat bleek dat er kinderen zijn die nog nooit iets hebben gekregen vanuit Nederland, omdat ze of geen adoptie ouder hebben of dat ze die wel hebben maar er nog nooit geschreven is. Ik heb gezien dat de adoptieouders heel erg belangrijk zijn voor de kinderen, het geeft ze een gevoel van eigenwaarde, er is iemand die ze belangrijk vind. Zo hebben kinderen die wel adoptieouders hebben meestal foto’s van hen in de woonkamer staan tussen familie foto’s of boven hun bed hangen. Gelukkig hebben we van iemand uit de gemeente een koffer vol extra cadeautjes mee gekregen die we aan deze kinderen zullen uitdelen met een persoonlijke brief erbij.

Vanmorgen is Minke wezen knutselen met een groep kinderen en ben ik gaan verven. Het houten gebouw is heel erg rot maar dat betekent voor de leiding niet dat het er niet kleurrijk uit mag zien! Kinderen worden vrolijk van kleuren dus moet er hoog nodig geverfd worden. Sem en Daan waren ondertussen aan het knutselen in de groep van Minke en Elize en Jente speelden met de kleintjes. Onze meiden zijn inmiddels half ingeburgerd en draaien mee met de klas met hun programma.

Vanmorgen hoorde we een verhaal van een meisje wat inmiddels Elize’s vriendinnetje is. Het meisje is niet gewenst door haar moeder. Toen het meisje opgroeide en begon te lopen werd het een probleem voor de moeder om te gaan stappen en het meisje alleen thuis te laten. Maar hier had ze een oplossing voor bedacht. Ze voerde het kleine meisje dronken met zelfgestookte alcohol zodat ze laveloos op bed lag en de volgende dag pas weer bij zinnen kwam. Zo kon moeders toch gaan stappen. Uiteindelijk heeft moeder na een nacht stappen besloten om niet meer thuis te komen. Ze woont tegenwoordig bij een ander meisje uit het semi internaat.