zaterdag 25 juli

Wat een dag… gisteren morgen eerst gezien hoe een “volledig” vernield gasfornuis nieuw leven werd ingeblazen en hebben we het dak vervangen voor zover nodig was. ( de deksel was door het dak geslagen en lag 10 meter verderop op een ander dak) Vervolgens werd de wasmachine van 16 jaar oud uit elkaar gehaald en gereanimeerd en ten slotte reed ik met mijn achterwiel een riool put in van 1,5 meter diep. Binnen 2 minuten tilden een mannetje of 10 de auto deels op en met wat klappen op de bumper was de schade grotendeels verholpen. Hoezo een probleem!

Na dit alles eerst maar even bijkomen tijdens een potje voetbal met kinderen uit de omgeving en dan de overheerlijke koude douche.

Na het eten ( uiteraard rijst met bruine bonen! ) wilde ik naar de vuilnisbelt. Ik had gehoord dat daar gezinnen met kinderen wonen. Samen met Minke, Sem en Daan zijn we er heen gereden. Zodra we het terrein van de vuilnisbelt opreden zagen we diverse kinderen weglopen en verdwenen in het niets, sommige van hooguit 3 jaar oud. Iedereen op een moeder na verstopte zich voor ons. Ze stond bij een paar planten die tussen het vuilnis omhoog waren gegroeid. Na een vriendelijke lach haar kant op hebben we haar benaderd. We wilden graag met haar in contact komen en zo ook met de kinderen, de vraag alleen was hoe. Wat moet je zeggen? Hallo, mooi weer vandaag he, lijkt mij geen toepasselijke openingszin.

We hebben haar uitgelegd dat we niet van de politie zijn maar hadden gehoord dat hier mensen woonden. We vroegen haar naar de kleine kinderen die we net hadden zien lopen, uiteraard wist ze hier niets van. Schuchter en misschien vol schaamte stond ze daar dan, wat had ik haar graag omhelst. Een paar meter naast haar stond een autowrak zonder stoelen, aangekleed als kinderkamer. Plastic afval werd gebruikt als speelgoed en een soort pop lag in de hoek. De vloer was netjes aangeveegd en een kapotte bezem stond tegen de plaats waar eens een portier had gezeten.

Even verderop stonden 2 kotjes, van een paar planken was een basis van een hut gebouwd en met plastic was het dak gemaakt. Op de vloer lag karton met daarop een kapot pakje cakemeel wat ze waarschijnlijk gevonden had. Naar alle waarschijnlijkheid woonde ze hier met haar kinderen.

Ze was bezig met het maken van houtskool, afvalhout werd verbrand en zo kreeg ze houtskool. Ze had al bijna een flinke zak vol wat haar 15 real zou opleveren zei ze, dat is omgerekend 5 euro. Zou dit haar dagopbrengst zijn? Ik denk het wel. Echt een gesprek kwam niet opgang dus wij weer terug naar de auto. Onze jongens hadden het gesprek niet echt gevolgd en kwamen naar ons toe gelopen met spullen die zij op de vuilnisbelt hadden gevonden. Daan had onderdelen van een fiets gevonden en Sem een onderdeel van een wasmachine, er liggen echt veel goeie dingen hier pap, was de mededeling... Uhh, jongens, laat maar liggen.

Inmiddels was een groepje oudere kinderen (een jaar of 10) tevoorschijn gekomen met rubberen banden. We vroegen hen of ze het konden verkopen en wat het opleverde. Een real per band was het antwoord van een heel ondeugend uitziend jongetje. ( 0,30 cent) De andere kinderen waren schuchter en bleven duidelijk liever op afstand. Vervolgens zijn we het terrein afgereden en gingen naar huis met een ontevreden gevoel, hoe kunnen we deze mensen bereiken? Eenmaal thuis viel het kwartje, tuurlijk… we hebben houtskool nodig.

Minke en ik zijn vervolgens terug gereden en eenmaal aangekomen bij de vuilnisbelt zagen we nu zo’n 15 volwassenen en kleine kinderen lopen. Ook ditmaal bleef de argwaan bij de mensen groot maar niet iedereen verstopte zich nu. ( Dat is een goed teken, er is herkenning!)

We kochten tot grote verbazing van de vrouw haar hele zak houtskool. De zak waar het houtskool in zat mochten we hebben want ze had er nog wel meer. En daar lag de volgende opening… Met een glimlach in mijn hartje zei ik dat ik hem volgende week terug zou komen brengen zodat ze hem weer kon gebruiken. Weer een goede reden om contact te maken.

Toen we het terrein af wilde rijden zagen we de jongens met zware banden op hun rug naar de weg lopen. We stopten en vroegen of ze een lift naar het dorp wilden. Dit wilden ze wel. Zo’n 7 km verderop hebben we ze bij hun rubberafnemer afgezet. Het ondeugend ogende mannetje wilde best kletsen. Hij vertelde dat hij zijn vader en moeder nog nooit gezien heeft. Zijn moeder wilde hem niet en heeft hem aan zijn oma gegeven bij zijn geboorte. Zijn vader woont ergens in Manaus en zijn moeder in de hoofdstad Brazilia, maar of dit waar is weet hij ook niet. Wel was mij duidelijk dat er heel veel schuil gaat achter deze ondeugende pretoogjes.

Vandaag hebben we de worstjes gebakken op de barbecue met de kolen. Toen de brazilianen die mee aten vroegen hoe we aan zoveel kool kwamen, vertelde wij dat we dat op de vuilnisbelt hadden gekocht. De gezichten betrokken even toen ze naar hun worst keken, maar ik zag alleen de vrouw die hier hard voor heeft gewerkt en misschien alleen maar kan dromen van een stuk vlees bij haar maaltijd….