De laatste week Brazilie

De laatste week is aangebroken. Hij staat in het thema, doen wat je nog wilt doen. En dat is nog een boel.

Op een avond viel er een slang uit de boom. Een koraalslang bleek na onderzoek. Een van de giftigste slangen volgens het internet. We hebben hem een enkele reis augurkenpot gegeven. Beetje alcohol erbij en hij kan nog jaren van achter het glas meegluren.

We zijn vanochtend op hangmatten jacht geweest. We hebben 1 mooie gevonden. Morgen neemt de man er nog een paar mee naar zijn winkel.

Tijdens de wandeling door het dorp kwamen we de indianen uit de kerk tegen. De man vertelde dat hij ons iedere keer heel graag wilde spreken maar dat er steeds mensen bij waren en hij het daarom niet deed. Indianen zijn echt heel nederig. De man heeft heerlijk met ons staan kletsen, midden op straat in het al warm wordende zonnetje.

Hij vertelde dat hij een keer in Duitsland is geweest. Ik vond dat toch wel heel bijzonder. Tegen over mij stond een man waarvan ik dacht dat hij het al bijzonder vond dat hij uit zijn stam weg was en in Labrea was. En hij was gewoon in Duitsland geweest!

Hij vertelde van zijn werk. Hij werkt met een Amerikaanse man aan de vertaling van de Bijbel in de indianen taal. Ze hebben het nieuwe testament nu gedaan. Het taaltje klinkt echt fantastisch heel veel lallalalja

Er borrelde gelijk allemaal vragen bij mij naar boven, hoe vertalen jullie sneeuw, en de hemelse schatkamers bordevol sneeuw. Ze hebben het nog nooit gezien. Ik denk dat ze er zelfs geen woorden voor hebben.

Het zijn echt mooie mensen de indianen. Ze lopen op slippers door Labrea, maar hun voeten verraden dat ze anders gewend zijn.

Deze week mag ik het verhaal gaan vertellen op het semi internaat. Help ik kan niet kiezen!

Gelukkig heb ik nog een paar dagen

Vorige week ben ik een avond naar de kerk geweest voor een kinderwerkers cursus. Heerlijk. Je verstaat er geen bal van maar begrijpt waar ze het over hebben. sommige woorden herken je uit het Frans.

Ik heb daar mogen snuffelen tussen de materialen die ze gebruiken. Zoekende op het internet kwam ik het scheppingsverhaal tegen. Ik kon het niet laten. Hup naar de winkel en knippen en plakken maar. Het is nog niet af maar het wordt wel leuk. Vandaag maar spullen gehaald om het ook voor Nederland te maken.

De kinderen genieten enorm, maar beginnen ook weer over Nederland te praten. Er worden al ijverig berichtjes naar Nederland gestuurd.

Ik ben erg nieuwsgierig naar hoe ze het thuis gaan vinden. Het leven is hier zo anders.

Gisteren zijn we naar een echtpaar geweest dat buiten Labrea woont. Hij is 80 en zij in de 70tig. Je zou ze die leeftijd niet geven. Ze wonen in een houten huisje op een stuk grond. Prachtige mensen. Ze hebben de grond 5 jaar geleden gekocht en zijn het gaan bewerken. Helemaal met de hand. Diep respect. Ze verbouwen er nu groenten en fruit. Het was er heel mooi en netjes. Twee oude mensen, samenlevend, samen werkend en voor al samen genietend van het leven. We hebben ze een cadeautje gegeven uit Nederland. Bazilianen pakken het alleen pas uit als je weg bent. Wat zouden ze er van gevonden hebben.

Ze keken hun ogen uit naar ons nederlanders. Remko was er al een keer eerder geweest. Maar hij ziet er niet zo bijzonder uit met zijn bruine ogen en bruine haren. We merken dat de meiden toch wel erg veel bekijks hebben.

Als je je openstelt voor de mens naast je, leer je mooie mensen kennen. daaroor hoef je niet in het verre te zijn. Het kan ook in Nederland. Kijk maar eens om je heen. Begin maar een gesprek met de persoon naast je als je ergens zit te wachten. Laat je verrassen! Deel in je rijkdommen, geef wat je kunt missen en ontvang.

Vandaag gaf ik mijn hand aan een indianen meisje, wat ik terug kreeg was voor mij iets dat onbetaalbaar is, een glimlach. Of de man in de winkel, hij vroeg of dat deze vier mijn kinderen waren en hij liet toen vol trots zijn dochtertje zien. Hij wilde graag met mijn kinderen op de foto om thuis te laten zien. Trots dat hij was. Twee gelukkige mensen gratis en voor niets. Zo zal heb bezoek van de hollanders vast nog lang verteld worden in het houten huisje.