de reis, en wat voor een......

We zijn aangekomen, wat een ervaringen en belevingen.

Om 10:00 werden we koninklijk ontvangen bij de KLM. Terugkijkend op die vlucht was het de hemel op aarde. Hoe dat komt, daar kom je later achter.

De vlucht van Amsterdam naar Sao Paulo is goed gegaan. Geen turbulentie of zieke kinderen. De oren van Jente hebben het ook goed doorstaan. Vorige week had ze in Nederland nog een oorontsteking. En vliegen met oren die niet 100% zijn is niet leuk.

In Sao Paulo zijn we overgestapt op de vlucht naar Portho Velho met een tussenstop in Brasilia. Ze hebben tijdens deze reis kunnen genieten van een Nederlands snurkconcert. We hebben geen idee van hoe deze vlucht is verlopen. We waren allemaal in de wolken in dromenland.

Na een lange poos vliegen kwamen we aan in Portho Velho. Bij het verlaten van het vliegtuig ervaarde we het klimaat van de Amazones. Het viel op ons als een warme natte alles omhullende badhanddoek. Ja, ik denk dat ik het zo goed omschrijf. Het voelt klam, nat, warm en het went. Ik hoor sommige denken: “ja, ja dat zal wel” maar het is echt zo.

We zijn opgehaald door een man uit Porto Velho en we zijn bij zijn moeder gebracht. Sem en Daan reden met een andere auto mee. Eerlijk gezegd vond ik dat best spannend. Maar als Remko hem vertrouwd is het best. Wat mij opviel is dat er absoluut geen logica is in rijden. Je rijdt waar je wilt stopt voor groen en rijdt door rood. Nee het is daar niet omgedraaid maar ze doen maar wat. Zouden ze hier ook een rijexamen moeten afnemen? Ik ben in ieder geval blij dat ik niet achter het stuur hoef te zitten.

We zijn om 3 uur plaatselijke tijd afgezet bij en lieve oude vrouw. Ze had bedden klaar gemaakt en zette de airco aan. Ik kon de man die de airco heeft uitgevonden wel de hemel in prijzen, of zou het door een vrouw bedacht zijn. Het mooiste was dat ze 3 bedden had voor 6 personen. Of het paste? Het paste perfect. Boxspring bestaat uit twee delen en in een twee persoonsbed passen 4 kinderen over dwars

Na een paar uurtjes slapen stond er een Braziliaans ontbijt klaar. Heerlijke witte bollen, mozzarella kaas en ham. Remko genoot van een kop koffie die ik toch echt verafschuw. Ik weet niet hoeveel suiker ze erin doen maar de suikerfabriek doet goed zaken.

Na het ontbijt zijn we naar het busstation gebracht. Als Nederlander denk je dan dat je alles geregeld had. NIET dus. Bus vol. En nu, daar sta je met 6 koffers en 4 kinderen. Maar in vier van die blonde hoofdjes wordt handel gezien. De 1 nog opdringeriger dan de ander biedt horloges aan. Binnen twee minuten kon ik ze goed duidelijk maken dat ik geen Braziliaans spreek.

Het mooiste was dat sommige mensen bij ons kwamen staan, gewoon omdat we Nederlander zijn. En dan bij het weglopen even snel en stiekem een aai over het hoofd van 1 van de kinderen geven. Als blikken konden doden dan…… Sem en Daan moesten daar echt niets van hebben.

We leerden gelijk ook een les dat we altijd veel water mee moeten nemen. De definitie van veel veranderde nog wel tijdens onze reis.

Het mooist was dat de bus maatschappij ook klanten zag staan. Er is een bus bij geroepen en binnen een half uur zaten we in een bus met airco naar Hoimata.

En daar stond de gele schoolbus. Wat waren we blij dat we die zagen. De laatste rit van onze reis.

Nog 8 uur over de trans Amazonia en dan zijn we er. Dit wordt genieten. Vooral dat we hoorden dat het leger de weg verder geasfalteerd heeft en dat de rit daardoor maar 4 uur duurt. Het ging super. We zoefden over het asfalt en hobbelde over de zandweg. Tot het moment dat we nog 1 ½ uur moesten rijden. Een vreselijke kabaal en een motor die uitvalt. Obeliciou en de andere mannen stappen rustig uit en gaan eens kijken. Er hing wat los onder de auto. Het was even vissen en toen was het eraf. De distrubutieriem was gebroken. De riem had alle elektrische bedrading kapot geslagen: gevolg: auto startte niet meer, airco kapot, verlichting en ga zo maar door.

Daar staan we dan met 4 kinderen op de trans Amazonia met een kapotte bus. We hebben een ANWB pasje. Zullen we ze even bellen !!

Hard op werd gedacht aan hoe we dit konden oplossen. Band van een koffer, shawltje, touwtje.

Maar een Braziliaan geeft niet op. Met boterhamzakjes en stukjes van ons EHBO plakband is hij gerepareerd. Een luid gejuich klonk toen de motor weer pruttelde. Instappen en wegwezen. Labrea we komen er aan. Maar er was nog iets stuk, geen idee wat, maar om de 4 km moest er water in de auto gedaan worden. De motor kookte. Ondertussen werd het pik donker en was er een super mooie sterren hemel , maar we moesten we bij ieder watertje stoppen om water voor de bus te pakken. Inmiddels hadden we ook 3 liftende kinderen opgepikt die graag wilde mee rijden. Bij iedere stop sprongen ze uit de auto om water uit de rivier of plas te pakken.

Kortom, de airco was stuk, de auto werd gekoeld met blubberwater dat we uit het water met krokodillen haalden, de weg zat vol met mega gaten, we vlogen soms omhoog en stootte onze hoofden tegen het dak van de bus, echt onze start is extreem avontuurlijk begonnen, maar het was vet cool, zeiden de kinderen.

Wat waren we blij en dankbaar dat we Labrea zagen. Geen overnachting op de trans Amazonia maar in een huis met een bed. Douchen, eten , slapen. Sommige hebben het niet eens gered. Die hebben nog net de douche bekeken en zijn toen gelijk in slaap gevallen.

Wat een reis. 5:30 vertrokken uit Nederland en om 20:30 Braziliaanst tijd waren we er. Er is 6 uur tijdsverschil. Mij hoor je nooit meer klagen over een lange rit naar Frankrijk.